Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία από το να ταξιδεύεις μέσα από τις σελίδες και τις γραμμές ενός βιβλίου;
Το βιβλίο σε παρασύρει σε κόσμους που δεν έχεις επισκεφτεί πότε, εικόνες που δεν είδες, πρόσωπα που δε γνώρισες και εποχές που δεν έζησες ή δε πρόλαβες να ζήσεις. Έτσι αποφάσισα να σας προτείνω και να σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες, κάποιους κόσμους ″παράξενους″ που γνώρισα μέσα από ορισμένα βιβλία. 

Αρχίζοντας με ένα από τα αγαπημένα βιβλίο. ″ΤΗΝ ΑΡΧΟΝΤΙΣΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ″ του Θάνου Κονδύλη. Ένα βιβλίο που είναι αφιερωμένο σε όλους τους πρόσφυγες που άδικα διώχθηκαν και εγκατέλειψαν την πατρίδα τους.

Και η ιστορία του ξεκινάει από τη Σμύρνη το 1922. Αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας από τη Σμύρνη που στο πρόσωπο της συγκρούεται παθιασμένα ο έρωτας με το καθήκον απέναντι στο συναίσθημα.
Μια γυναίκα η οποία βίωσε άσχημες καταστάσεις στη περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής. Με βιασμούς, ξυλοδαρμούς, άσχημες συνθήκες διαβίωσης. Παρ’ όλα αυτά βρήκε τη δύναμη να ξανά σταθεί στα πόδια της να βιώσει τον έρωτα, να παντρευτεί το παιδικό της έρωτα, να κάνει ατασθαλίες στο γάμο της, να χωρίσει και στη συνέχεια να κάνει δεσμό με ένα καινούργιο και δυνατό έρωτα μικρότερης ηλικίας. Με τον οποίο απέκτησε και ένα παιδί. Μια κόρη! Όμως όλα αυτά δεν την τράβηξαν και δεν την κράτησαν μακριά από το έργο της.
   Έφτιαξε το πρώτο ορφανοτροφείο του τόπου, το υποστήριξε, κόπιασε γι αυτό. Ήταν πολύ άξια γυναίκα, δυναμικός χαρακτήρας και αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε.
  Έδωσε πολλές ελπίδες στους εναπομείναντες κατοίκους του τόπου με αυτή της την πράξη. Και το έργο της συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Ήταν μια πράξη αγάπης και αλληλεγγύης, σεβασμού προς τον συνάνθρωπο της.
   Με αφήνει να σκεφτώ ως αναγνώστης, πως ένας άνθρωπος που έχει βιώσει την περιφρόνηση και τον σωματικό και ψυχικό πόνο, δεν μπορεί να επιτρέψει και στους νέους ανθρώπους να ζήσουν ομοίως με αυτήν.
   Οι πράξεις της είναι αντιρατσιστικές και αυτό μας το δίνει να το καταλάβουμε όταν τονίζει πως στον ορφανοτροφείο αυτό δε φιλοξένησε μόνο ελληνόπουλα αλλά και τουρκάκια όπως αποκαλεί χαρακτηριστικά! Όπως και να το κάνουμε τα παιδιά είναι παιδιά και εκεί δεν χωράνε οι διακρίσεις.
  Είναι ένα βιβλίο που σε πλημμυρίζει με ανάμεικτα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του. Είναι γεμάτο με εικόνες χαράς, ενθουσιασμού, λύπης, κλάμα, αγωνία για την κατάληξη των ηρώων του, φόβο, υπερηφάνειας, δικαιοσύνης και τέλος μιας μεγάλης ικανοποίησης! 
Συμπάσχεις με τους πρωταγωνιστές. Διαβάζοντας το είναι σαν να βρίσκεσαι κι εσύ εκεί και να βιώνεις τις καταστάσεις.